Managers, laat het toneelspel maar achterwege

Door Nan van Grootel van Van lief naar LEF! - 31 januari 2012
Reacties gesloten


Managers, laat het toneelspel maar achterwege Managers, laat het toneelspel maar achterwege“Waarom liggen je voeten op tafel, beste manager?”
“Dat is toch geen goed voorbeeld geven?”

Of de eerste vraag überhaupt relevant is, doet er nu even niet toe. De tweede vraag is veel interessanter. De manager hoort dus voorbeeldgedrag te vertonen. Dat stamt al uit de tijd van de industriële revolutie. Toen was de baas nog iemand waar je tegenop keek. Hij had de meeste kennis en ontleende daaraan ook zijn status. Kuddedieren zijn we: we volgen de baviaan met de grootste rode billen, de leeuw met de langste manen. Waar de leider gaat, gaan wij. Wat hij doet, doen wij.

Mensen zijn net dieren: Nee dus

Inmiddels is al lang en breed bekend dat we ook ‘maar’ dieren zijn. Dus is het volstrekt normaal gedrag als we onze leider gedwee volgen, toch? Nou nee dus! We verschillen in ieder geval op intelligentie-niveau. Wij kunnen de keuze maken voor onszelf situaties te interpreteren. En dat doen we dan ook continue. Degene die roept dat zijn manager het goede voorbeeld moet geven, volgt hoogstwaarschijnlijk dat voorbeeld helemaal niet. Hij doet dit alleen maar om zijn manager op ‘geoorloofde’ wijze te beledigen of op zijn fouten te wijzen.

Ik heb ooit de wedervraag gesteld: “Als ik het goede voorbeeld geef, spreken we dus ook af dat je dat gaat volgen, oké?” Antwoord was dat “het toch gewoon hoort bij het managen”. Dus hypothetisch: Alle leiders geven continue het goede voorbeeld, maar er is niemand die dat voorbeeld volgt. Waarom zou je het dan nog doen? Stop ermee! Je houdt elkaar toch alleen maar voor de gek en iedereen verspilt onnodig tijd en energie.

Managen “oude stijl” = toneelspelen

Wat moet je dan wel doen? Het antwoord is moeilijk en makkelijk tegelijk: mens-zijn. Als de medewerker nu voor lief neemt dat de manager ook een mens is (en dus ook situaties kan interpreteren). Van de manager hoeft hij dus geen voorbeeldgedrag te verwachten. Als managers er ook voor zorgen dat ze hun toneelstukjes stoppen (“Kijk mij eens mooi als eerste op kantoor zijn en als laatste weggaan”, “Kijk mij eens overal en altijd bereikbaar zijn”), heb je een fantastische match. Een match met wederzijds respect waarbij de medewerker snapt dat de manager niet het voorbeeld is maar een bron van inspiratie. Dan moet de manager dus wel snappen dat hij anders moet gaan leiden: geen spotlights meer voor hem, maar spotlights voor de medewerker. Managers zijn echt niet zo belangrijk! Hoe dat moet, lees je hier.

KuddegedragVoorbeeldgedrag leidt dus tot niets in de mensenwereld. Waarom werkt het dan wel in de dierenwereld? Dieren stellen geen kritische vragen aan zichzelf of aan anderen: zij nemen situaties voor waar aan. Daarom kunnen leiders in hun wereld ook steeds makkelijk ingeruild worden en wordt er ook niet gerouwd bij de dood van een leider. “Is dit nu onze leider? Prima!”, zullen dieren denken. Uit onderzoek blijkt trouwens dat er wel gerouwd wordt door olifanten en apen. Bij olifanten zijn leidsters vaak ook leidsters voor het leven. Laten deze dieren nu ook eens de meest intelligente dieren van het dierenrijk zijn… Ze staan dus het dichtste bij de mens.

Ik ben benieuwd wat jij, manager en jij, medewerker, hiervan leert.

Deel dit artikel met anderen
Nan van Grootel -
Nan van Grootel is als adviseur betrokken geweest bij meerdere HNW-projecten. Vanuit zijn ervaring blogt hij met enige regelmaat over de voor- en nadelen van HNW. Daarbij gaat hij geen dilemma, taboe of dogma uit de weg. Zijn motto: managers uit de spotlights, hun medewerkers erin!
Wat zijn uw gedachten over dit onderwerp? Deel ze hieronder met andere lezers!
De reacties zijn gesloten