Hoe lang staan we nog stil?

Mobiliteit. We hebben er allemaal dagelijks mee te maken. En dagelijks last van. Ook al is de filedruk nu even wat minder, mobiliteit staat altijd in de top 3. In de top 3 van bedrijfskosten, van belangrijkste arbeidsvoorwaarden, van onze carbon footprint, van productiviteitsverlies, van stressfactoren en van ergernis.

Reistijd is grotendeels verloren tijd. En toch sluiten vooral kenniswerkers elke dag weer achter aan in de file. Uit gewoonte, maar ook uit gebrek aan keuze: ik heb nu eenmaal die auto en als ik niet op tijd ben, kan ik niet meer parkeren. En als ik hem laat staan, lopen de kosten gewoon door. Dat geldt natuurlijk ook voor OV-abonnementen, waardoor bijvoorbeeld kiezen voor fietsen niet bepaald wordt aangemoedigd. Overigens laten diezelfde kenniswerkers ook nogal eens een leuke baan lopen vanwege de reistijd. Waardoor de wervingskring dus steeds kleiner wordt.

Mobiliteit is van iedereen

Werkgevers zijn druk met flexibel werken. Ze snappen dat industriële organisatievormen niet meer passen bij onze kenniseconomie met al zijn digitale communicatievormen. Daarbij is mobiliteit echter het ondergeschoven kindje, want mobiliteit is van iedereen, maar ook van niemand. Het is niet centraal belegd in de organisatie. Eigenlijk vreemd voor zo’n gevoelig onderwerp. En dus blijven we zitten met starre regelingen en voorzieningen uit de vorige eeuw.

Gelukkig zijn er ook vernieuwingen te noteren. Niet zozeer uit de conservatieve hoek van lease en OV, als wel van onafhankelijke toetreders. Zij laten zien dat het slimmer kan. Wat de waarde is van flexibele mobiliteit. Door ook op dit punt medewerkers meer eigen verantwoordelijkheid, keuzevrijheid en vertrouwen te geven, zodat ze kostbare tijd, ruimte en middelen beter benutten. Producten die daarbij worden ingezet zijn het mobiliteitsbudget, flexibel leasen en huren, mobiliteitskaarten, informatie- en adviesdiensten en ketenintegratie.

Wat weerhoudt werkgevers nog?

De businesscase kan het niet zijn, want die is zonder meer positief als je hem bekijkt in termen van out-of-pocket kosten. Er wordt immers minder, anders en schoner gereisd. En vooral ook qua indirecte baten in termen van productiviteit, binding, et cetera. Ligt de oorzaak dan in de systematiek en fiscaliteit? Daarvoor wordt onder andere binnen het platform SWSR voortvarend gewerkt aan praktische oplossingen. Dit vanuit het principe dat we willen gaan betalen naar gebruik en dus niet langer voor het bezit.

Nee, het echte knelpunt zit hem in de organisatie, de inkoop en het beheer van een breed pallet en het individuele gebruik. In die administratieve nachtmerrie willen werkgevers worden ontzorgd met integrale dienstverlening die ook werknemers het gemak, comfort en de prikkels biedt voor een bijna onbewuste gedragsverandering. Die ondersteuning is aanstaande. Dan kan slim reizen eindelijk breed op gang komen en wordt Het Nieuwe Werken pas echt een succes.