Hollandse nuchterheid & Het Nieuwe Werken
Geïnspireerd door veel vragen, inzichten en opmerkingen van mensen die bij ons in De Outlook komen kijken naar hoe wij werken. Geïrriteerd door de vele gelukzoekers die vanaf de zijlijn organisaties vertellen wat er allemaal mogelijk is. Geraakt door de persoonlijke verhalen van mensen die via flexibilisering van werk een mogelijkheid vinden weer midden in het leven te staan. Verbijsterd door de hardnekkigheid waarmee keer op keer controle en belangen zegevieren over vertrouwen, groei en verantwoordelijkheid. Kortom, na alle halleluja- en gloriaverhalen over Het Nieuwe Werken, vind ik het tijd voor een dosis Hollandse nuchterheid.
Het Nieuwe Werken is een zoektocht
In 2005 schreef Bill Gates een white paper, The New World of Work. Een element springt daar voor mij uit: we leven al lange tijd in een informatie-, netwerk- of kennistijdperk. Ook al bevinden we ons in dat tijdperk, wij houden vast aan patronen uit het agrarische of industriële tijdperk. Hierdoor maken we niet optimaal gebruik van de mogelijkheden die het huidige tijdperk biedt. En zoals het met persoonlijke patronen gaat; sommige zijn zinvol en andere moet je gelijk overboord zetten. Volgens mij houdt dat in eerste instantie in dat je kritisch naar jezelf kijkt. Dat je niet klakkeloos meedoet aan een plaatje dat ‘men’ schetst van Het Nieuwe Werken. Ik vind het een zoektocht naar je eigen invulling, omdat het je iets op kan leveren. Ik noem dat levensgeluk. Voor mij betekent het dat ik bewust kies om sommige van mijn leef- of werkpatronen te veranderen en andere vast te houden. Waarom? Omdat het me goed uitkomt bij het combineren van alles wat ik wil in het leven. En ik daarmee meer of betere resultaten neerzet voor de organisatie waar ik werk. Ik leer, ik groei en ik pieker er niet over om op de ouderwetse manier met pensioen te gaan. En dat allemaal doordat ik zelfreflectie centraal zet.
Werken is leven
Concreet? Ik ga naar kantoor omdat ik daar wil zijn en omdat ik het fijn vind als moeder weg te zijn van alle dagelijkse huiselijke beslommeringen. Ik kies bewust voor het risico in de file te staan omdat ik ‘gewoon’ om 9.00 uur bij een collega wil zitten. En als ik dan in die file sta, geniet ik van de tijd die ik in de auto heb door vrienden of collega’s te bellen of door heel hard mee te zingen met de muziek. Ik ga niet met het openbaar vervoer naar De Outlook, omdat ik niet de hele tijd tussen vreemde mensen wil zitten. Bijdragen aan mijn en onze CO2-reductiedoelstellingen doe ik wel bewust op andere manieren. Soms komt het me beter uit om niet te twitteren, gewoon omdat ik echt niet weet waarom. En iedere dag weer, ervaar ik dat mail voor mij voelt als post tien jaar geleden. Dus denk ik erover een nee/nee-sticker op mijn virtuele postbus te plakken. Alle mails waarin ik in de cc sta, gaan naar een aparte folder. En als ik zin heb, scan ik ze.
Zo klein en gewoon is het voor mij om iedere dag weer na te denken over wat ik doe, hoe ik het doe en waarom ik het doe. Omdat ik het belangrijk vind dat werken leven is. Omdat ik werken leuk vind en het mij voldoening geeft. Ik krijg er iets voor terug dat verder gaat dan erkenning, maatschappelijke status en geld. Het is voor mij een belangrijke invulling van waarom ik hier op aarde ben, het is geen status quo. Werken is een leven lang leren.
Technologie inspireert
Nog even terug naar 2005 en de white paper van Bill Gates. Ik realiseerde me destijds bij het lezen dat ik alle mogelijkheden qua technologie al heel lang voorhanden had om mijn leven volop te leven en ervan te genieten. En sinds die tijd, elke dag weer, ervaar ik dat onze technologie mij helpt en inspireert mijn leven slim en op mijn manier (én vooral veilig) vorm te geven. Doordat ik technologie voor me laat werken in plaats van ermee te werken. En door gebruik te maken van die heerlijke Hollandse nuchterheid.
maandag, 16 mei, 2011 at 7:51
Wat wil je eigenlijk zeggen?
maandag, 16 mei, 2011 at 8:53
(aangepast door red.) De manager corporate communication moet even onder het mes bij een minder moederlijke collega.
maandag, 16 mei, 2011 at 12:40
Hoi Gonny,
goed om te lezen dat je HNW terugbrengt tot de essentie. HNW is een middel. Een middel dat mogelijkheden biedt om werk en privé (en daarmee het leven) beter in te richten naar persoonlijke behoeften.
Het zou mooi zijn als meer organisaties HNW om deze reden inzetten. Niet als doel om erbij te horen of niet achter te lopen, maar als middel om mensen de keuze te geven hun eigen ruimte te bepalen en in te vullen en daarmee zichzelf in hun kracht te zetten. Sommige mensen moeten daar overigens wel mee geholpen worden. We leven niet allemaal zo bewust als jij.
Een belangrijke faciliterende (coachende) taak voor de organisatie en manager in bijzonder om dit bewustzijn te vergroten. Ze noemen dat geloof ik ‘persoonlijk leiderschap’.
Hartelijke groet,
Alwin
maandag, 16 mei, 2011 at 16:28
Beste Gonnie, Mooi stuk. Ik merk zelf dat ik in gesprekken en bij workshop altijd eerst de vrees bij mensen moet wegnemen dat ze niet meer op kantoor willen komen. Dat bij HNW eenzaam en alleen thuis achter de geraniums moeten gaan werken. Onzin natuurlijk. Het gaat om de keuze vrijheid dat je zelf kunt bepalen waar je wil werken (naast veel andere zaken).
maandag, 16 mei, 2011 at 19:15
Goed om te lezen dat toepassen van HNW persoonlijk is, uit jouw blog blijkt ook dat iedereen er ” iets” mee kan op zijn of op haar manier. Het is geen “moeten” maar het vinden van je eigen weg.
Dank
woensdag, 18 mei, 2011 at 8:52
Een persoonlijk verhaal en vooral inspirerend voor mensen in dezelfde situatie, denk ik. De eerste reactie is: fijn voor Gonnie dat ze het zo goed voor elkaar heeft. Dat heeft ze goed gedaan bij haar werkgever.
Wat ik mis zijn universeel toepasbare opvattingen in het verhaal. Het is mij te persoonlijk.