Inflexibel door Het Nieuwe Werken?

Meer en meer raken we met z’n allen gewend aan het feit dat de bureauplek niet voor eeuwig is. Met de opkomst van Het Nieuwe Werken (dat als een containerbegrip uiteraard verder gaat dan alleen het inleveren van de werkplek) behoort het credo: ‘Dat is mijn plekkie, en daar zit ik altijd’ voorgoed tot het verleden. 

De macht der gewoonte is doorbroken. Daar waar je vroeger wist waar je bureau stond, dit zelfs in het donker wist te vinden, word je nu naar een locker room verwezen, waar je een eigen koffer met jouw spullen kunt ophalen. Vervolgens moet je kiezen waar te gaan zitten in het immense gebouw. Want, let wel: bij Het Nieuwe Werken horen grote “do”-ruimten.

Het kan niet anders of hele legers psychologen hebben centimeters aan baard erbij gekweekt terwijl ze de diepere menselijke waarde van dit rondscharrelen op zoek naar een werkplek onderzochten. Ik behoor tot de niet-specialisten en zal wellicht vanuit de wetenschap als een ondeskundige van Het Nieuwe Werken worden betiteld. Dat klopt, ik probeer momenteel de dieperliggende essentie te snappen van flexibele werkplekken in zijn algemeenheid en een specifieke variant die ik kort geleden ben tegengekomen onder de noemer Het Nieuwe Werken.

Helaas… geen plek meer

Bij een bedrijf waar ik kwam, bestaan geen vaste werkplekken meer. Leidinggevenden van allerlei pluimage zitten tussen hun medewerkers hun e-mails te beantwoorden. Het Nieuwe Werken vindt dat we met z’n allen een werkplek moeten zoeken die ons het best past. Met de nadruk op zoeken: Doe je best maar. En zorg vooral ook dat je een plek hebt. Want bij dit bedrijf bestaat de kans dat er zelfs géén plek meer is. Hè?

Ja hoor, het bedrijf in kwestie telt meer werknemers dan werkplekken en als deze allemaal bezet zijn, kun je weer naar huis, om daar te gaan werken. Of je moet helemaal alleen in een vergaderzaal willen gaan zitten – als die tenminste vrij is. Dat zijn nog eens andere tijden dan de eigen sanseveria tot wasdom zien komen naast de foto van je kinderen. Dat is ook even wat anders dan je vaste uitzicht van vijf hoog op de vijver met fonteinen. De flexibele werkplekken bij dit specifieke bedrijf zijn dus helemaal niet flexibel. Eerder star, want vol is vol, waarna de flexibiliteit meteen ophoudt.

Speed-daten

Genoeg cynisme, want er zijn natuurlijk ook veel voordelen. Eindelijk zitten mensen eens naast die collega die ze tot nu toe enkel kenden van goedendag zeggen. Eindelijk leren ze collega’s kennen. Perfect. Een soort speed-daten binnen het bedrijf, maar dan zonder de speed. Heerlijk dat we ons niet meer terugtrekken in die akelige kleine kamertjes om vervolgens de hele middag te roddelen over de organisatie. Heerlijk dat je naast de baas kunt zitten alsof hij/zij bij jou hoort in plaats van in de laatste kamer op de gang. Wat natuurlijk eigenlijk ook zo is.

We komen meer met elkaar in contact, krijgen meer zicht op wat anderen doen en zijn flexibeler bezig. Maar… zorg wel dat u op tijd komt, anders verandert de flexibele werkplekgedachte naar een doorgeslagen ‘sorry, geen plaats meer’ en druipt u af naar de krochten van het gebouw op zoek naar een plekkie. Of terug naar huis om in te loggen tussen de ochtendvaat en broodkruimels. Misschien moeten we over dit aspect nog eens nadenken met z’n allen.