Midden op je werkdag hardlopen- dat zouden meer mensen moeten doen!
Gisteren ging ik voor de vierde keer hardlopen met een collega – in onze lunchpauze. Het was echter pas de eerste keer dat dit geen moment vreemd voelde. Niemand hier bij Decos kijkt je raar aan als je om 12 uur in je hardloopoutfit naar buiten rent. Ook niet als je een half uur later bezweet terugkeert en onder de douche springt. En toch had ik een aantal keren nodig om een beetje schroom te overwinnen. Waarom eigenlijk?
Bij Decos hebben we veel vrijheid. Al jaren is het credo: ‘vraag geen toestemming, maar liever vergiffenis’. Thuiswerken en flexwerken zijn volledig ingeburgerd. We maken onze eigen jaarplannen, hebben geen managers meer. Niemand controleert hoe laat je binnen (of online) bent en hoe laat je vertrekt (of uitlogt), en hoeveel vakantiedagen je opneemt. En toch blijft het lastig die vrijheid ook écht te nemen. Het voelt toch alsof je je moet verontschuldigen als je midden op de dag zomaar een uurtje wat voor jezelf doet.
Schuldgevoel
Laatst had ik het hier over met een paar collega’s. Of je je wel eens schuldig voelt als je op een werkdag iets privés doet, en dan ging het over meer dan even bellen of Facebooken. Toch wel, lachten we schaapachtig. Want ja, als je besluit om naar een afspraak te gaan fietsen omdat het zulk mooi weer is – terwijl dat veel extra tijd kost – moet je dat dan niet ergens verantwoorden? Of even thuis gaan lunchen met je zoon – zou je dan eigenlijk je telefoon niet binnen handbereik moeten houden?
De grootste onzin natuurlijk. Want we maken onze uren wel hoor, soms in de avond, soms de dag erna, maar soms ook niet omdat je weet dat er altijd weer een periode aankomt dat je wekenlang tijd tekort komt. Maar natuurlijk gaat het helemaal niet om uren. De basis van het werk hier is dat het gaat om je output. Als ik doe wat er van mij wordt verwacht, wat maakt het dan uit hoeveel tijd ik daarvoor nodig heb? En wie kan me daar dan op aanspreken?
Duidelijke doelstellingen
Het gaat er om dat je duidelijk weet wat er van je wordt verwacht. Zodra je je doelstellingen haalt, is er geen enkele reden voor schuldgevoel. En natuurlijk is het lastig om doelen meetbaar te formuleren. Zeker in creatieve beroepen zoals het mijne, maar ook voor bijvoorbeeld engineers, designers en community managers.
Ik ben blij dat we dit jaar zijn overgestapt op een systeem van OKR’s, waarin we de doelstellingen per kwartaal vastleggen en deze voor iedereen toegankelijk zijn. Niet alleen geven ze mij een leidraad bij het stellen van prioriteiten – vooral als er veel onvoorziene dingen tegelijk op me af komen, wat vrijwel dagelijks gebeurt. Het geeft me daarnaast het gevoel dat ik me minder hoef te verantwoorden. Dat is overigens een belachelijk gevoel, want niemand vraagt me om die verantwoording. Maar doordat ik weet wat er van me wordt verwacht, geeft het me net iets meer houvast om mijn vrijheid ook te dúrven nemen. Dat principe zouden heel veel meer werknemers, en ook werkgevers, moeten hanteren.
Want dan kunnen we toch heel veel meer bereiken: niet alleen in output, maar vooral ook in onze samenleving waarin de grenzen tussen werk en privé, tussen bedrijf en persoon, steeds meer vervagen en je steeds meer rollen vervult.
Ik las deze week toevallig een artikel van Psychologie Magazine over het bioritme. Uit onderzoek blijkt dat de ideale tijd om te gaan sporten rond 16 uur ligt: dan zijn je prestaties het best. Dus Erik, als we nu echt serieus willen gaan trainen voor die (halve) marathon, moeten we voortaan om 16 uur gaan hardlopen. En dan ook gewoon om 12 uur in de kantine gaan lunchen natuurlijk en niet aan ons bureau. Want we hebben niets te verantwoorden, alleen aan onszelf.