Met een: ‘Schat, ik ga naar mijn werk, tot vanavond’, togen we in lang vervlogen tijden naar kantoor. Immers de toegangspoort tot de benodigde technologische middelen. Bovendien konden we er samenwerken met collega’s. Echter, onze manier van werken is in de loop der tijd flink geëvolueerd. Maar waar is het individu gebleven in deze technologische slag, vraagt Bianca Krijgsman zich af. Hoog tijd voor balans. Ook voor de werkplekken.

Verantwoordelijkheid is een van de minst erkende oorzaken van ziekteverzuim, miscommunicatie en gebrekkig leiderschap. Het produceert een interne druk die een negatieve invloed heeft op onze output. Arnold Timmerman stelt een andere benadering voor: Kies eens voor de chaos. En richt de dan vrijgekomen energie op zaken die, ook op het werk, een gezonde basis vormen: passie, compassie en emotionele verbinding.

Zouden we in de discussie over de definitie van Het Nieuwe Werken Behaviour eigenlijk niet zwaarder moeten wegen dan de Bricks en Bytes, vraagt Jerre Lubberts zich af. Hij filosofeert over de mogelijkheden van een meer accurate definitie. Denk met hem mee.

Een cultuur waar anderszijn de norm is, raakt voor Dirk van Mulligen de kern van waarin het oude werken verschilt van Het Nieuwe Werken, namelijk in de plaats die er is voor het unieke individu. Alleen dan wordt Het Nieuwe Werken ‘gewoon leven’. Oftewel: leven zoals leven bedoeld is.

“Ik ga volgend jaar niet meer dan twee keer per week in de file staan.” Met deze uitspraak kreeg ik eind 2008 de lachers vrij eenvoudig op mijn hand: Aangezien ik werkzaam ben bij een…