Waar draait Het Nieuwe Werken nu om?
Soms, heel soms, moet ik diep, zeer diep zuchten. Dan lees ik weer op internet een artikel waarin zo ontzettend moeilijk wordt gedaan over het nieuwe werken. “Dit is moeilijk”, “deze tien geboden moet je invoeren”, “dat kan niet” en “kunnen die arme medewerkers en managers het wel aan.” Hele debatten over hoe ingewikkeld dat nieuwe werken toch wel niet is.
Hou toch op met dat gezeur, denk ik dan. Het nieuwe werken is gewoon een volgende fase in de manier waarop we ons werk hebben georganiseerd. Het is eigenlijk niet meer en ook niet veel minder.
Ik werk inmiddels al heel wat jaartjes, ben ooit begonnen als journalist in 1980. We schreven onze artikelen nog op typemachines, mail bestond nog niet en een fax werd pagina voor pagina in een velletje gebrand (6 minuten per vel!). Het nieuws werd over de wereld verspreid per telex en er was speciaal iemand in dienst die de telex de hele dag in de gaten hield en de verschillende stukjes tekst naar de juiste redacteuren bracht.
Tot op een dag, ik zal het nooit vergeten, de computer zijn intrede deed. Wij, jonge redacteuren, vonden het prachtig. Geen knip- en plakwerk meer met de telexknipsels en de correctievloeistof kon definitief de vuilnisbak in. Maar één oudere journalist, onze zeer gewaardeerde redacteur Geestelijk Leven, die zag er verschrikkelijk tegenop. Zijn hele leven had hij zitten rammen op zijn Adler-typemachine en nu moest hij over naar een computer!
Hij kon het werkelijk niet aan en de hoofdredactie van de krant nam de enig juiste beslissing: hij mocht net zolang op zijn typemachine blijven werken als hij dat nodig vond.
De computers kwamen en langzamerhand verdwenen de typemachines van de bureaus. Alleen bij de redacteur Geestelijk Leven bleef-ie staan. En op een dag, een maand of wat later, kwam ik ’s morgens vroeg het redactielokaal binnen. Normaliter zat de oude redacteur altijd al achter zijn bureau, want de pagina Geestelijk Leven was de pagina die het eerst klaar moest zijn. Tot mijn verbazing zag ik echter dat hij achter een computertafel zat. Hij ramde bijna net zo hard op het toetsenbord als op zijn oude typemachine. Ik liep naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was. Hij achter een computer. “Mijn typemachinelint is gebroken, de pagina moet door”, bromde hij, en ging verder met het typen. Inwendig moest ik lachen.
Het voorval heeft mij sterk beïnvloed. Sterker, dan ik toen kon vermoeden. In mijn werk – tot voor kort als programmamanager Rabo Unplugged bij Rabobank Nederland en nu als zelfstandig adviseur – vertel ik het verhaal nog vaak. Ik gebruik het om aan te geven dat je bij grote veranderingen heel moeilijk kunt doen, maar dat het ook anders kan. Bij veranderingen heb je altijd weerstand, de vraag is wat je ermee doet. Geef je mensen de tijd en ruimte om aan de nieuwe situatie te wennen en hun eigen keuzes te maken of wil je de verandering doordrukken?
Het nieuwe werken gaat in mijn overtuiging over het teruggeven van de verantwoordelijkheid voor het werk aan de mensen die daadwerkelijk het werk doen. Over het afstappen van control and command, terug naar organisaties waarin betrokken mensen werken. Over het teruggeven van de keuze aan mensen hoe zij hun werk op een goede manier met de rest van hun leven combineren. Op die manier wordt het werken leuker voor de mensen en levert het betere resultaten op voor de organisatie. Dat zoiets kan is allang bewezen bij organisaties als Interpolis, Microsoft en ook Rabobank Nederland.
Als je zo met het nieuwe werken omgaat, is veranderen leuk. Dan zijn al dat zuchten en steunen, al die regeltjes en do’s and don’ts helemaal niet nodig.
vrijdag, 16 april, 2010 at 8:30
Goed punt. Dank je wel voor dit verhaal.
Groeten,
André
Mijn weblog http://debomendoorhetbosch.blogspot.com/
vrijdag, 16 april, 2010 at 10:30
Goed punt. Dank je wel voor dit verhaal.
Groeten,
André
Mijn weblog http://debomendoorhetbosch.blogspot.com/