Wat bezielt leidinggevenden?
Zoekend naar manieren waarop iedereen zoveel mogelijk voldoening uit zijn werkende leven kan halen, kwam ik Annelies tegen. Al snel bleek dat we veel gemeen hebben. Ook Annelies is ooit ongelofelijk ambitieus op haar doel afgerend om op een zeker moment te concluderen dat ze de verbinding met dat doel was verloren. En zonder verbinding op een doel afrennen, zo concludeerde ze, is vooral verspilde energie. Dat moest dus anders.
Annelies ging professioneel op zoek naar manieren om persoonlijke doelen aan organisatiedoelen te verbinden. Net als ik. Annelies doet dit alleen vanuit het perspectief van een leidinggevende. Ik doe dat vanuit het perspectief van de medewerker. Dat leidde al snel tot een boeiend, spannend en soms ook ongemakkelijk gesprek. We stelden elkaar de vragen waarop we tot dan toe alleen beleefde reacties hadden gekregen, zelden echte antwoorden. Vragen die we meestal alleen aan medestanders gesteld hadden. Retorisch. Vragen die we niet durfde te stellen omdat de antwoorden beschamend, hard en confronterend kunnen zijn. En toch wisten we zeker dat dit de vragen zijn die eigenlijk ‘boven vrijwel elke vergadertafel hangen’ of zouden moeten hangen, maar die zelden gesteld worden. Ja, misschien een enkele keer tijdens het handenwassen op het toilet, maar niet daar waar het er toe doet.
Het gesprek tussen Annelies en mij verliep dan ook niet altijd gladjes. Soms hadden we uren, zelfs dagen nodig om bepaalde vragen en antwoorden zelfs maar te incasseren. Toch hervatten we het gesprek steeds weer, omdat we beiden oprecht geïnteresseerd zijn in de antwoorden.
We vroegen elkaar waarom mensen, die toch vaak een aanzienlijk deel van hun leven besteden aan het vergaren van inkomen, zo weinig tijd en aandacht besteden aan de vraag hoe we dat het beste kunnen (blijven) doen? Waarom blijven we vaak niet openlijk met elkaar in gesprek over de vraag wat we als individu en als team nodig hebben om ons doel (van de organisatie, het team en het individu) zo goed mogelijk te bereiken. Hoe we ervoor kunnen zorgen dat vrijheid, verantwoordelijkheid en vakmanschap weer hand in hand gaan? Hoe organisaties weer gezonde inspirerende omgevingen worden waarin we graag werken? En hoe we ervoor kunnen zorgen dat organisaties zich inzetten om financieel gezond te blijven terwijl ze ook een bijdrage leveren aan een mooie en duurzame maatschappij. Kortom; Hoe zorgen we ervoor dat we de beste versie van onszelf kunnen zijn, op het werk èn in ons privéleven?
Omdat Annelies en ik menen dat het antwoord op die vraag alleen in een open en eerlijk gesprek tot stand kan komen, trappen we graag af door middel van een briefwisseling. We nodigen je graag uit om te reageren want “wisdom is in the crowd”.
Ha Annelies,
Wat bezielt leidinggevenden die hun medewerkers micro-managen? Snappen leidinggevenden dan niet dat ze daarmee het belangrijkste kapitaal binnen een organisatie klein houden en soms zelfs stuk maken?
Er wordt zoveel tijd en geld geïnvesteerd in Het Nieuwe Werken, althans in de ‘bricks’ (huisvesting) en de ‘bytes’ (technologie). Maar zodra het op ‘behaviour’ (gedrag) aankomt –het gedrag dat het succes van Het Nieuwe Werken bepaalt – lijkt er vooral bij leidinggevenden een soort verlamming te ontstaan. Ondanks het feit dat onze beroepsbevolking nog nooit zo hoog is opgeleid en de meerderheid van onze medewerkers prima in staat is om zelfstandig een huishouden te runnen, toch zie ik in mijn dagelijks werk als HNW consultant dat leidinggevenden moeite lijken te hebben om hun medewerkers de ruimte te geven voor een volwassen invulling van hun werk. Dat is toch waar Het Nieuwe Werken eigenlijk over gaat? De mensen centraal stellen zodat ze optimaal kunnen functioneren, op het werk èn privé!? Ik begrijp het niet. Kun je me uitleggen wat er gebeurt?
Grtz, Roos